Leitande efter Blaamann av Aasmund O. Vinje

Denne songen vart fyrst prenta i vikebladet Dølen 8. april 1860 i ei stuttare utgåva, men den mest kjende, lengre, utgåva kom fyrst ut med Diktsamling i 1864. Visse ting er av einkvar grunn skrive ulikt og meir danskt en den upphavlege utgåva (kan og hun for kann og ho), so det kann ha vore setjaren på prenteverket som hev gjort si eigi «retting». I denne diktsamlingi finn me fyrste gong namnet på songen, Leitande efter Blaamann. Um formi efter er med vilje, eller endå ei uppdansking, er ikkje godt å vita, men songen er same kva betre kjend som berre Blåmann i seinare tid, eller som fyrstelina Blåmann, Blåmann, bukken min.

„Blaamann“, „Blaamann“, Bukken min!
tænk paa vesle Guten din!

Bjørnen med sin lodne Feld
kan deg taka seint i Kveld.

Gamle „Lykle“, Moder di,
seint kom heim med Bjølla si.

So ikring seg hun mund sjaa,
liksom der var Faare paa.

Det saag ut, som der var Naud,
kanskje no du ligger daud.

Tidt du dansad kringom meg,
mangt eg rødde daa med deg.

Naar eg laag som blind og dauv,
grov du paa meg med di Klauv.

Ja, du vilde vekkja meg
up til Leiken din med deg.

Du var spræk og glad og god,
all min Ros du vel forstod.

Tidt du veit eg sa’ til deg:
„han veit meir enn mata seg“.

„Blaamann“, „Blaamann“, svar meg no,
mækre med dit kjende Ljod!

Ikke enno „Blaamann“ min,
maa du døy fraa Guten din.